ქართული
English
1977 წლის 20 აგვისტოს ნასამ "ვოიაჯერ 2" მზის სისტემის შორეული პლანეტების შესწავლის მიზნით გაუშვა. იგი პირველი და ერთადერთი აპარატია, რომელმაც იშვიათი პლანეტარული განლაგების დახმარებით 1986 წლის იანვარში ურანს, ხოლო 1989 წლის აგვისტოში ნეპტუნს მიაღწია.
ახალი კვლევა ვარაუდობს, რომ მეცნიერთა ამჟამინდელი გაგება პლანეტის შესახებ შესაძლოა არასწორი იყოს:
"კოსმოსურმა ხომალდმა დაინახა ურანი ისეთ პირობებში, რაც ხდება შემთხვევების მხოლოდ 4%-ში“, - NASA-ს რეაქტიული ძრავის ლაბორატორიის კოსმოსური პლაზმის ფიზიკოსმა ჯეიმი ჯასინსკიმ.
კოსმოსური ხომალდის მიერ ურანის მაგნიტოსფეროზე დაკვირვებები რადიკალურად განსხვავდებოდა ასტრონომების მოლოდინებისგან და მეცნიერებმა მიიჩნიეს, რომ პლანეტა გამორჩეულია ჩვენი მზის სისტემის სხვა დიდ პლანეტებს შორის, როგორიცაა იუპიტერი, სატურნი და ნეპტუნი.
"ვოიაჯერ 2"-ის ურანთან მიახლოებისას პლანეტის ირგვლივ მანამდე უცნობი რგოლები და მთვარეები გამოვლინდა.
მაგნიტოსფეროები არის დამცავი ბუშტები პლანეტების გარშემო, რომლებსაც აქვთ მაგნიტური ბირთვები და მაგნიტური ველები. ეს მაგნიტური ბუშტები იცავს პლანეტებს მზის ქარისგან, ენერგიული ნაწილაკებისა და გაზის ნაკადისგან, რომელიც მუდმივად მიედინება მზიდან.
ასტრონომები გაოცებულები იყვნენ პლაზმის ნაკლებობით, რადგან ურანის ხუთი ყინულოვანი მთვარე ურანისა და მისი ზოგიერთი თანამგზავრის მიმდებარე მაგნიტურ ბუშტში იონებს უნდა აწარმოებდეს. ამ უცნაური აღმოჩენით, მეცნიერებმა დაასკვნეს, რომ მთვარე სრულიად უმოქმედო უნდა იყოს.
იმის გაგება, თუ როგორ ფუნქციონირებს მაგნიტოსფეროები სხვა პლანეტების ირგვლივ, არა მხოლოდ ეხმარება მეცნიერებს საძიებო მისიების დაგეგმვაში, არამედ გვაწვდის ინფორმაციას იმის შესახებ, თუ როგორ მუშაობს დედამიწის მაგნიტოსფერო.
Voyager 2-ის მონაცემებმა აჩვენა, რომ ურანის მაგნიტოსფერო ძლიერი ელექტრონული გამოსხივების სარტყლებია. მათი ინტენსივობა იუპიტერის გარშემო აღმოჩენილი რადიაციის მასიური ზოლების მსგავსი იყო.
გმადლობთ, თქვენი კომენტარი მიღებულია და გამოქვეყნდება მოდერაციის შემდეგ.